مردی برای تمرين کردن نه بردن، محمد خاتمی بی‌پاسخ به پرسش‌ها آمد، خرداد

خرداد: پس از چند ماه ترديد و چالش «آمدن-نيامدن» محمد خاتمی، او سرانجام در عصرگاه روز يک‌شنبه ۲۰ بهمن ۸۷ ، خود را کانديدای رياست‌جمهوری ۸۸ کرد.

خاتمی در مراسم گشايش سايت مجمع روحانيون مبارز کانديداتوری خود را رسما اعلام کرد و گفت: «من در اين‌جا با جديت کانديداتوری خود را اعلام می‌کنم و تاکنون نيز برخلاف آنچه گفته می‌شد، هيچ ترديدی نداشتم اما کانديداتوری من به منزله‌ی تعيين کردن جای ديگران نيست.»

کانديداتوری خاتمی پس از آن اعلام شد که در هفته‌های اخير "ميرحسين موسوی" نيز بر شدن فعاليت‌های سياسی خود پس از بيست سال سکوت افزوده بود و هم اکنون روشن نيست که سرنوشت کنش‌های سياسی اخير موسوی که به دعوت خاتمی پا به عرصه گذاشته بود، چه خواهد شد. هم‌چنين مهدی کروبی، دبيرکل حزب اعتماد ملی نيز بارها اعلام کرده که هرگز از سپهر انتخابات کنار نخواهد رفت و از رقابت با خاتمی استقبال می‌کند.

با چنين دورنمايی بايد در انتظار يک مجادله‌ی سنگين در ميان قشر های مختلف اطلاح‌طلبان ميانه‌رو و تفريطی بود اما روشن نيست که سرنوشت اين مجادله به کجا ختم شود؛ ايا جبهه‌ی کندروی اصلاح‌طلبان با دست‌کم با دو نامزد و حداکثر با سه نامزد در انتخابات حاضر می‌شود و آيا با چنين سردرگمی آشکاری، احتمال تکرار شکست سال ۸۴ نمی‌رود؟

محمد خاتمی، فردی مقبول از ديدگاه فکری و نقطه‌نظر گفتمانی است. ما با او هشت‌سال اصلاح‌طلبی را تمرين کرديم اما خاتمی مرد بردن بازی سياست و يک‌سره کردن کار نيست، با او تنها می‌شود تمرين کرد و تمرين کرد و هرگز به روز فينال نرسيد.

در ميان اصلاح‌طلبان پيش‌رو و ساختاری بسياری هستند که خاتمی را از حضور در ميدان بيم دادند. ماه‌ها با او گفتمان کردند و صدها باز نوشتند و گفتند که «چرا آمدن خاتمی نادرست است؟» اما او ترجيح داد، تنها هياهوی طيف‌های ميانه‌رو و تفريطی اصلاح‌طلب را بشنود و به هيچ يک از ده‌ها پرسش طرح شده از سوی اصلاح‌طلبان پيش‌رو و ساختاری توجهی نکرد.

آمدن خاتمی را فرصتی می‌دانيم برای روشن شدن مرز اصلاح‌طلبی و تعاريف متفاوت آن. تصميم او را نيز البته ارج می‌نهيم و آرزوی موفقيت برای خاتمی و هوادارانش داريم اما آقای خاتمی؛ اينک وقت پاسخ فرا رسيده است!