پاسخ آيت الله منتظری به نامه مادر حسين نورانی نژاد،‏ زندانی حوادث اخير: فجايع اخير نقطه سياهی است که هيچ توجيهی عقلانی ندارد، دفتر آيت الله

‏متن نامه مادر آقای حسين نورانی نژاد
‏
‏بسم الله الرحمن الرحيم ‏

‏محضر مرجع عاليقدر تقليد حضرت آيت الله حسينعلی منتظری‏ ‏سلام عليکم .
‏ ‏آنچه در تاريخ تشيع به مثابه نقطه عطفی همواره محل اميد و اعتماد و‏ ‏همراهی و همدلی خلق الله با مراجع بوده و خواهد بود، حمايت و‏ ‏تظلم خواهی از آنانی است که بر ايشان جفايی رفته است . تاريخ‏ ‏حوزه ها و مراجع سرشار از ايستادگی حضرات ايشان برای احقاق‏ ‏حق مظلومين بوده است . در اين راه حتی مواردی نيز يافت می‎شود که‏ ‏وارثان فقه جعفری در برابر اجحافی که بر ديگر برادران مسلمان از‏ ‏مذاهب ديگر و يا حتی غير مسلمانان رفته همانگونه که از ائمه هدی‏ ‏آموخته اند، خروشيده اند و تا احقاق حقوق تضييع شدگان از ادای‏ ‏تکليف غافل نبوده اند.

‏همانگونه که مستحضريد در ايام انتخابات رياست جمهوری و‏ ‏خصوصا پس از اعلام نتايج ، شک و ترديد در صحت و سقم نتيجه‏ ‏اعلام شده ، التهابات و تظاهراتی آفريد که تبعات و عواقب آن‏ ‏همچنان روشن و دامنه دار است . در اين ميان عده ای روانه زندانها و‏ ‏انفراديها شدند که شرح قصه آن در حکم شرح واضحات و توضيح‏ ‏بديهيات است .
‏ ‏آنچه اين قلم را به عريضه نويسی و استمداد حمايت از محضر‏ ‏حضرات علما وامی دارد شرح جفايی است که بر يکی از فرزندان اين‏ ‏وطن ميرود; فرزندم حسين نورانی نژاد اکنون نزديک به ۶۰ روز است‏ ‏که در زندان انفرادی که از مصاديق شکنجه است به سر می‎برد. البته‏ ‏زندان انفرادی برای جوانی که نامش را از امام سر به نيزه اش به يادگار‏ ‏دارد، محل ذکر و توکل است . اما آيا حبس بی آنکه تفهيم اتهامی‏ ‏صورت بگيرد و بی آنکه جرمی در کار باشد و بی آنکه وکيلی به حکم‏ ‏قانون و شرع رخصت دفاع بيابد، جز اجحاف و مکافات بی دليل نام‏ ‏ديگری دارد؟
‏ ‏حضرات مراجع مستحضر باشند، از آن روز که اين جوان را که‏ ‏همواره خاطره کميل خواندنهايش و برگزار کردن مراسمهای مذهبی‏ ‏در ماههای محرم و رمضان ، در فضای ذهنی دوستان و خانواده اش‏ ‏بکر و تازه است به حبس برده اند، لحظه ای نياسوده ايم و بارها و بارها‏ ‏به صاحبان قضا مراجعه نموده ايم که البته گفتار آرام دادستان محترم‏ ‏تهران ، بارقه اميدی در دلهای خسته ما روشن نموده است . اما اين کجا‏ ‏و رهايی کجا؟
‏ ‏اکنون که نااميد و دلشکسته شکايت خويش را به حضرت شما عرضه‏ ‏می‎داريم ، به دادگری حضرت احديت ، ايمانمان محکمتر شده و با‏ ‏خود می‎گوئيم اگر فقهای فقه جعفری و مراجع عظام تقليد تشيع بر‏ ‏حال اين شيعه حضرت مرتضی (ع ) تفقد نکنند و او را که به تبعيت از‏ ‏امام معصومش مددرسان دربندان ، دلشکستگان و محرومان بود و به‏ ‏شهادت اسناد و مدارک چه بسيار محجورانی که به واسطه‏ ‏دستگيريهای حسين ، اکنون دست دعا به درگاه الهی دارند، به حال‏ ‏خود رها کنند، آنگاه چه بايد کرد؟ هرچند قاعده لطف الهی بيشک‏ ‏جوانی پاک نهاد و دستگير محرومان را به واسطه اهل کرامت ،‏ ‏مرحمت خواهد کرد و قلب شکسته مادری چشم به راه بيشک محل‏ ‏نزول رأفت است ، که پروردگار خود می‎فرمايد: من در دلهای شکسته‏ ‏خانه دارم .
‏ ‏استمداد مادری پريشان از زعمای شيعه نه چيزی غريب است ، و‏ ‏رحمت مراجع نسبت به مادری که به واسطه هجران فرزندی پاک‏ ‏نهاد، هر شب به سيل اشک ره خواب می‎زند نه امری بعيد.
‏ ‏باشد که با استعانت حضرات ، آب رفته به جوی بازگردد و کلبه احزان‏ ‏مادری گلستان شود.

‏ ‏زهرا رضا - مادر حسين نورانی نژاد
‏ ‏‏۱۳۸۸/۸/۱۷‏

‏پاسخ آيت الله العظمی منتظری
‏
‏باسمه تعالی ‏

‏حضور محترم خانم زهرا رضا دامت توفيقاتها
‏ ‏پس از سلام و تحيت ، اوضاع پيش آمده برای کشور بسيار‏ ‏تأسف آور است . فجايع اخير نقطه سياهی در کارنامه مسئولين‏ ‏امر است ، که هيچ توجيهی عقلی و منطقی ندارد.

‏ ‏اينکه به حرکت آرام مردم و اعتراض آنان عنوان اغتشاش بدهيم‏ ‏مسأله را حل نمی کند. فقط يک راه قابل قبول است و آن برگشت‏ ‏از راه اشتباه و جبران آن می‎باشد. آزاد کردن زندانيان سياسی‏ ‏اولين اقدامی است که مسئولين امر بايد هرچه زودتر عملی کنند‏ ‏وگرنه خسارتهای دنيوی و اخروی فراوان در پی خواهد‏ ‏داشت . حتی يک ساعت سلب آزادی مردم بی گناه گناهی است‏ ‏بزرگ .

‏ ‏اميد است مسئولين به وظائف خويش توجه نمايند، و خدا به‏ ‏جنابعالی صبر و اجر عنايت فرمايد. "انما يوفی الصابرون‏ ‏اجرهم بغير حساب ".
‏ ‏والسلام عليکم .
‏
‏‏۱۳۸۸/۸/۲۳‏‏
‏حسينعلی منتظری