همان که شسته زمستان کهنه را از خاک
به شاخسار ِ سرافراز ِ بی‌غبار می‌نگرم

به کوچه‌ای که نفس تازه می‌کند بی‌تاب
و بر حلاوت ديدار روی يار می‌نگرم

به خاطرات پرستو ز روزگار سرود
به باغ ِخسته زتلخای انتظار می‌نگرم

نشانه‌ای ز طراوت در آن نمی‌بينم
و غمگنانه به خاشاک و رشد خار می‌نگرم

و گل به گل به سکوتی که می‌کشد فرياد،
به بغض‌های فروخورده، داغدار می‌نگرم

به دلمه‌بستن خون بر لبان تــُرد غزل
و بر شکستن مضراب روی تار می‌نگرم

به رقص سبز جوانه فراز تيرک دار
به قتل سار و قناری، به سنگسار می‌نگرم

و خارِ کينه خـَلـَد چون که روی دخترکان
به گونه‌های تبالوده، شرمسار می‌نگرم...