رستاخيز، شعری از رضا بی شتاب

دوباره گوهرِ گسسته ی بهارِ من
به رشته عاشقانه می کشد نگارِ من
دوباره برگهای بينوای خسته را
به قلبِ باغ و قُله می بَرَد قرارِ من
دوباره اين ديارِ مانده در مدارِ درد
ز تيرگی به روشنی کشد تبارِ من
دوباره بلبلانِ شاخه ی خجسته را
صدا زند نوای شادِ آشکارِ من
بياورد دوباره بارشِ شگفتِ شعر
شکوهِ جشنِ اين شکوفه ها کنارِ من
دوباره کودکانه خيلِ خنده های گُل
جوانه می زند به جانِ جويبارِ من
دوباره رستخيزِ تازه می رسد ز راه
چو مرهمی به زخمِ زمهريرِ پارِ من
دوباره انسجامِ سبزِ دستِ عاشقان
رساندم مگر سرور و اعتبارِ من
دوباره بر سريرِ خودسری نشسته را
ز بيخ و بُن به شعله درکشد شرارِ من
دوباره زشتِ بد منش ز خانه می رود
دَمَد به لب سرودِ دلنوازِ يارِ من