انگار نه انگار! حسين شريعتمداري، کیهان

در اين مسجد كه از مساجد بزرگ و معروف تهران است همه ساله يكي از فقهاي برجسته و صاحب نفس مراسم ويژه احيا را برپا مي دارد و جمعيت انبوهي از سراسر تهران بزرگ براي كسب فيض شب هاي قدر به اين مسجد مي آيند تا شب هاي قدر را در هم نفسي با اين فقيه متقي و انقلابي به مناجات و راز و نياز شبانه با خداي مهربان به صبح آورند.
امسال هم مانند سال هاي گذشته، سخنران قبل از مراسم يكي از مسئولان محترم نظام بود. يك روحاني خوش سابقه كه قبل از پيروزي انقلاب در مبارزه با رژيم ستمشاهي فعال بوده و بعد از آن نيز مسئوليت هاي نسبتاً مهمي در سطوح بالاي نظام داشته و اكنون نيز دارد. سخنراني ايشان در هر سه شب، با طرح مباحث سودمند و نكات درخور توجهي همراه بود و همانگونه كه انتظار مي رفت از اشاره عالمانه به برخي از بااهميت ترين مسائل سياسي اين روزها نيز خالي نبود. اما، نكته اي كه نه فقط براي نگارنده بلكه براي بسياري از شركت كنندگان در اين مراسم، حيرت انگيز و تاسف آور بود اين كه سخنران محترم در تمامي طول سخنراني خود طي اين سه شب، درباره اصلي ترين خبر اين روزها يعني حضور حماسي رئيس جمهور كشورمان در نيويورك حتي يك كلمه نيز بر زبان نياورد و انگار نه انگار كه مواضع اسلامي و انقلابي احمدي نژاد در جلسه پرسش و پاسخ با اساتيد و دانشجويان دانشگاه كلمبيا و سخنراني ايشان در مجمع عمومي سازمان ملل متحد، بسياري از محاسبات موهوم قدرت هاي استكباري را به نفع ايران اسلامي برهم زده است و ماجراي اين حضور حماسي هنوز هم اولين خبر دنياست.
سخنران محترم به جناحي تعلق دارد كه در انتخابات رياست جمهوري رقيب سياسي آقاي احمدي نژاد بوده است ولي سخنان عالمانه و غيرتمندانه احمدي نژاد در سازمان ملل متحد و دانشگاه كلمبيا كه به اعتراف دشمنان، حداقل 500 ميليون نفر در سراسر دنيا شاهد آن بودند، درباره اين يا آن جناح سياسي نبود. ايشان با شجاعت و متانت و ارائه دلايل و اسناد غيرقابل انكار از مواضع اسلام و انقلاب و ديدگاه حكيمانه و حيات آفرين امام راحل (ره) و خلف حاضر او دفاع كرد و سؤال اين است كه سخنران محترم با چه توجيه منطقي و اسلامي و با كدام انگيزه قابل قبول از كنار آن عبور كرده و از اشاره اي گذرا به اين حماسه بزرگ ديني و ملي نيز دريغ ورزيده است؟!... خدا بر درجات امام راحل ما (ره) بيفزايد كه مي فرمودند؛ اگر دشمنان شما نيز كار خوب و خداپسندانه اي انجام دادند، از آن دفاع كنيد و در دل به خاطر انجام آن خشنود باشيد. 

ممكن است گفته شود سخنران محترم حق داشته است مطابق ميل خود سخن بگويد و درباره حركتي كه به هر علت آن را نمي پسندد و يا درباره كسي كه از او دل خوشي ندارد، سخني بر زبان نياورد! اين ديدگاه- اگر وجود داشته باشد- نه فقط غيرمنطقي، بلكه به غايت انحرافي است، چرا كه تريبون عمومي متعلق به همه مردم است و هيچكس حق ندارد، اينگونه تريبون هاي عمومي را به نفع سلايق شخصي و حزبي خود مصادره كند. اگرچه تحريف واقعيات در يك جلسه خصوصي و حزبي نيز ناپسند و مذموم است و بي توجهي به شعور مخاطبان تلقي مي شود، چه رسد به سخن گفتن از يك تريبون عمومي!
بايد از سخنران محترم پرسيد مگر احمدي نژاد در مجمع عمومي سازمان ملل و در جلسه پرسش و پاسخ دانشگاه كلمبيا غير از دفاع منطقي و هوشمندانه از اصول و مباني اسلام، انقلاب و نظام سخن ديگري بر زبان آورده بود؟ آيا حضرتعالي به دفاع از اسلام و انقلاب و نظام اعتقاد نداريد؟ اگر پاسخ منفي است- كه منفي است- چرا با سكوت درباره اين رخداد بزرگ تاريخي - آنهم از يك تريبون عمومي- ناخشنودي خود- و احتمالاً دوستان هم حزبي خويش-را به ميان مي كشيد؟! ممكن است گفته شود سكوت درباره اين رخداد بزرگ به مفهوم ناخشنودي از آن نيست كه بايد گفت؛ سكوت جنابعالي درحالي كه ماجراي اين حركت حماسي به خبر اول تمامي رسانه هاي دنيا تبديل شده است، مفهومي غير از ناخرسندي حضرات ندارد و در اينگونه موارد، سكوت- برخلاف آنچه معمول است- نشانه رضايت نخواهد بود.
و اما، اگر به تمامي مواضع احمدي نژاد در نيويورك و يا بخشي از آن اعتراض داريد، بفرماييد كه كدام بخش از مواضع ايشان براي شما و دوستانتان ناخوشايند بوده است؟ دفاع از اسلام؟ حمايت از مواضع نظام؟ خروش منطقي عليه صهيونيسم؟ تاكيد بر راه مبارك امام (ره) و خلف شايسته آن بزرگوار؟... اگر هيچيك از اين موارد مورد اعتراض شما نيست- كه نيست- پس مسئله چيست؟!
كاش سخنران محترم از فقيه صاحب نفس و برپاكننده مراسم ويژه احيا مي آموخت كه چه خالصانه دولت را دعا مي كرد.