آيا جنبش سبز وامدار جنبش زنان ايران است؟ گفت‌وگو با آسيه امينی، فاطمه صادقی و آيدا قجر، راديو بين‌المللی فرانسه

بيژن برهمندی ـ برنامه زمينه ها و زمانه ها ـ شايد بتوان گفت که در جهان امروز ، حضور و نفوذ و وزن زنان در ‏جوامع ، به آن مرتبتی رسيده است که ديگر بسختی بتوان در آستانه ‏هشت مارس، روز جهانی زن، اين سالگرد پر اهميت بين المللی را ‏ناديده گرفت و بر آن چشم بست.‏‏
اين روزها سازمان ها و انجمن های متنوع و پر قدرت فمينيستی در ‏سراسر جهان به تکاپو افتاده اند تا با استفاده از اين سالروز بر نقش ‏تعيين کننده زنان در بر پائی و استمرار تمدن بشری تاکيد کنند و ‏همزمان، بيداد های تبعيض آميزی را که هنوز بخش های وسيعی از ‏زنان در نقاط مختلف دنيا از آن رنج می برند افشا و محکوم سازند.

گر چه هشت مارس، در عين حال، تجلی گاه همبستگی عظيم و پر ‏قدرت همه زنان جهان است، با اين حال بسرعت می شود تشخيص ‏داد که نابرابری در ميزان پيشرفت های اقتصادی و اجتماعی کشورها ‏و ناهمسانی های گاه عظيم ميان ساختارهای فرهنگی جوامع مختلف، نيازها و مطالبات زنان در نقاط مختلف جهان را بکلی نا همگون ‏کرده است .‏
آنچه زنان در اروپا و آمريکا تبعيض جنسيتی می نامند شباهت های ‏ناچيزی با اين تبعيض ها در خاور ميانه و يا آفريقا دارد.‏
به اين ترتيب در متن اين همبستگی گسترده جهانی در دفاع از برابری ‏جنسيتی ، چه بسا ضروری است که اين مقوله را ، زنان هر جامعه در ‏چارچوب های متمايز فرهنگ ملی خود، مورد ارزيابی قرار دهند و ‏به داوری و نقد بسپارند.‏
در ايران شايد يکی از مهم ترين ويژه گی هائی که چگونگی ‏مبارزات زنان اين کشور را با بسياری از نقاط جهان متمايز می کند، ‏حضور حاکميت پر اقتدار يک دولت ايدئولوژيک بر کشور است، که ‏خود را در همه عرصه ها، از جمله حقوق زنان، صاحب رسالت می ‏پندارد و درست از رهگذر همين ادعاست که مثلاً برای روز هشت ‏مارس گزينه ديگری پيش می نهد و روز جداگانه ای را روز زن می ‏نامد.‏
چنين است که برابری طلبان جنسيتی در ايران، نه فقط بايد خود را ‏برای روياروئی با جامعه ای مرد سالار و انباشته از سنت های کهن ‏تبعيض آميز آماده کنند ، بلکه در هر گام ، با حضور مقتدرانه ‏رژيمی روبرو هستند ، که بدگمانانه آنانرا رقيب يا حتی دشمن ‏ايدئولوژيک خود می پندارد و از هيچ کوششی برای خنثی کردن ‏مطالبات آنها فرو گذار نمی کند.‏
در مجله راديوئی زمينه ها و زمانه ها، اين هفته بمناسبت هشت مارس، با دعوت از خانم ها آسيه امينی ، فاطمه صادقی و آيدا قجر، هر سه ‏از کنشگران فعال در جنبش زنان ، می کوشيم ، ضمن گراميداشت اين ‏روز پر اهميت جهانی ، محور های اصلی مباحثات جنبش زنان در ‏ايران را در يک ميز گرد راديوئی به بحث بگذاريم.‏
در اين گفتگو ها درباره مسائل مختلفی صحبت کرده ايم .‏
ويژه گی های جنبش زنان در ايران و ميزان نقش و اعتبار اين جنبش ‏در اعتراضات مدنی و مسالمت آميز ماههای اخير، چگونگی تاثير ‏پذيری جنبش سبز از روش های مبارزاتی جنبش زنان ، و ضرورت ‏روشنگری های برابری طلبانه جنسيتی در درون صفوف جنبش سبز از ‏محور هائی هستند که در اين ميز گرد مورد بحث قرار گرفته اند.‏
درباره ميزان اهميت شعار" آزادی پوشش "و نيز ملاحظاتی که برای ‏طرح کردن آن بعنوان يک شعار مطالباتی وجود دارد نيز در اين ميز ‏گرد گفتگو شد. شما را به شنيدن اين گفتگو دعوت می کنيم.‏

آسيه امينی : يکی از مهم ترين ويژه گی های جنبش مردمی ‏معترضانه اخير در ايران بنظر من الگو پذيری از جنبش های ‏اجتماعی ايران و در صف مقدم آن ، جنبش زنان بوده است. چرا که ‏بسياری از اعتراض های مسالمت آميز و مدنی و صلح جويانه ای که ‏در ده سال گذشته در لايه های اجتماعی ما رخ داده است ، پيشگامانش ‏زنان بوده اند.‏

فاطمه صادقی : بنظر من مسئله حجاب يک مسئله کاملاً سياسی ‏است.چه در ايران ، چه در هلند و چه در فرانسه جنبش زنان ايران ‏بايد به آزادی پوشش بعنوان يک مطالبه حداکثری نگاه کند و طرح آنرا ‏به آينده ای دور واگذارد.‏

آيدا قجر: مردان ايرانی در طول اين هشت ماه مبارزه مدنی ، مفهوم ‏تبعيض و بی عدالتی را بيشتر حس کردند و از اين طريق توانستند ‏موقعيت زنان را بيشتر درک کنند و با آنها همراه شوند. به اين ترتيب ، ‏انرژی که جنبش زنان به جنبش سبز منتقل کرد ، در درون اين جنبش ‏به دو برابر افزايش يافت.

[گفت‌وگو را با کليک اينجا بشنويد]