دلايل حسادت کوفی عنان به فوتبال؛ فيفا از سازمان ملل جهانی‌تر است، ايسنا

خبرگزاری دانشجويان ايران - تهران
سرويس: جام جهانی ۲۰۰۶

کوفی عنان، دبير کل سازمان ملل متحد جمعه گذشته با حضور در برلين در مراسم پرده‌برداری از نماد بازی‌های جام جهانی ۲۰۱۰ آفريقای جنوبی حاضر شد. او در اين مراسم اعلام کرد که چرا در سازمان ملل همگان از تماشای بازی‌های جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان از حسادت از کوره در می‌روند.

به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، اين مرد اهل سياست که در آغاز بازی‌های جام جهانی از نقش پررنگ فوتبال و جام جهانی در مقايسه با سازمان ملل در مسايل جهانی ابراز حسادت کرده بود، در مراسم پرده‌برداری از نماد بازی‌های ۲۰۱۰ توضيح داد که چرا اين مطالب را بيان کرده است.

عنان اين گونه از فوتبال سخن گفت:

از کوفی عنان؛

«جمعه روز هيجان انگيزی برای همه‌ی آنهايی بود که با زبان جهانی فوتبال سخن می‌گويند؛ چرا که از نماد بازی‌های جام جهانی ۲۰۱۰ پرده‌برداری شد. سازمان ملل روی زبان فوتبال حساب ويژه‌ای گشوده است. زبانی که برخوردهای جوانمردانه را تبليغ می‌کند و اين پيش فرض نخستين راه ساختن و بنا نهادن دنيايی بهتر است. ورزش در سال ۲۰۰۵ در سطحی جهانی به عنوان وسيله‌ای برای پشتيبانی از صلح و توسعه درآمد.

جام جهانی فوتبال ما را در سازمان ملل از حسادت عصبانی کرد. اين بازی‌ها اوج تنها بازی‌های جهانی است که در هر کشوری با هر قوم و نژادی و با هر مذهب و آيينی برگزار می‌شود. برای همين هم فوتبال يکی از نادر پديده‌هايی است که همانند سازمان ملل اينگونه جهانی است. بله حتی می‌توان گفت: فوتبال جهانی‌تر است. چرا که فيفا ۲۰۱ عضو دارد و ما «تنها» ۱۹۱ عضو داريم. البته دلايل قانع کننده‌تری هم برای حسادت ورزی ما يافت می‌شود.

جام جهانی از يک سو رخدادی است که هر کسی در آن می‌داند تيمش در کجا قرار دارد و در آن تا چه اندازه موفق است. همه می‌دانند که کدام بازيکن چگونه و در چه دقيقه‌ای از کدام بازی موفق به گلزنی شده است. همه می‌دانند چه کسی آزادانه در جلوی دروازه‌ بدون دروازه‌بان اقدام به شوتزنی کرده است. چه کسی ضربه را دفع کرده است و ...

من آرزو دارم، که ای کاش بازی‌های بيشتری در بين خانواده‌ ملت‌ها داشتيم. ای کاش، کشورها آزادانه درباره‌ی موقعيت بهتر در جدول مراعات حقوق بشريت به مبارزه می‌پرداختند و می‌کوشيدند تا در کاهش مرگ و مير کودکان يا در راه آموزش و فرهنگ روی دست هم بلند شوند.

از طرفی ديگر جام جهانی رخدادی است که هر فردی در جهان درباره آن با شوق و رغبت حرف می‌زند. از بوينس آيرس آرژانتين گرفته تا پکن در چين افراد در کافه می‌نشينند و درباره‌ی جزييات بی‌اهميت يک بازی به بحث و جدلی بی‌انتها می‌پردازند و اين گونه تخصص خود را و البته علاقه‌ و شيفتگی خود را برای اين موضوع به اثبات می‌رسانند. معمولا نوجوانان آرام به طور کاملا ناگهانی فصيح و بليغ می‌شوند و به آناليز بازی‌ها همچون کارشناسان می‌پردازند.

دوست دارم ما از اين گونه گفت‌وگوها و ارتباط‌ها در جهان بيشتر و بيشتر داشته باشيم. آرزو می‌کنم تمامی شهروندان از زن و مرد مشتاقانه به اين موضوع بينديشند که چگونه کشورشان می‌تواند در فهرست توسعه انسانی قرار بگيرد و يا شمار مبتلايان به ايدز را کاهش دهد.

سوم اين صرف نظر از اين که جام جهانی در هر کشوری برگزار شود به اين معناست که تمام کشورها از شانس برابر برای حضور در آن برخوردار هستند. تنها دو عامل در اين بازی منظور می‌شود: ۱- استعداد ۲ ـ کار گروهی.

آرزو می‌کنم، هر کشور شانس اين را پيدا کند که قدرت خود را در تريبون جهانی به اختيار بگيرد.

چهارم اين که جام جهانی مزايايی دو جانبه‌ای در باروری ملت‌ها و کشورها دارد. در بيشتر تيم‌های ملی مربيانی از مليت‌های ديگر کار می‌کنند که طريقه فکری ديگر و شيوه بازی متفاوتی را با خود دارند.

همين موضوع هم برای شمار زيادی از بازيکنان که در فاصله جام‌ها در باشگاه‌هايی خارج از سرزمين‌شان فعاليت می‌کنند، صدق می‌کند. آنها کيفيت ويژه‌ای به تيم جديدشان می‌بخشند و در آنجا به تجربه‌اندوزی می‌پردازند، رشد می‌کنند و موفقيت‌های بيشتر و بيشتری برای تيم‌های ملی کشورشان به ارمغان می‌آورند.

آرزو می‌کنم ای کاش برای همه افراد مهاجرت به کشورهای ديگر هم اين گونه تاثير مثبتی را به دنبال داشته باشد.

برای هر کشوری حضور در جام جهانی غرور و افتخار ملی به شمار می‌رود. برای کشورهايی مانند ميهنم، غنا که نخستين بار به اين مسابقه‌ها راه می‌يابند، اين افتخار بزرگی است.

برای کشورهايی همچون آنگولا که پس از سال‌ها جنگ و فقر راه به جام جهانی می‌يابند شايد شروعی دوباره باشد و برای کشورهايی مانند ساحل عاج که درگير جنگ داخلی هستند تيم ملی نماد و سمبلی است برای وحدت و يکپارچگی ملی.

جام جهانی چيزی کمتر از يک آمپول روحيه برای کشورهای تازه پا گرفته نيست.

آلمان البته برنده واقعی اين جام جهانی است.

اگرچه تيم ملی اين کشور به بازی نهايی راه پيدا نکرد اما، آلمان‌ها برنده واقعی اين رقابت‌ها هستند. چرا که بهترين جام جهانی را برگزار کردند تا ملت‌ها در پس همه‌ی کشمکش‌ها با هم متحد و يکپارچه شوند.»