سی و هفتمين سالگرد سازمان فداييان خلق ايران ـ اکثريت، گزارش و عکس های اختر قاسمی از اين مراسم

روز شنبه گذشته سی و هفتمين سالگرد تولد فداييان خلق ايران ـ اکثريت در شهر بن ـ آلمان برگزار شد. در واقع سی و هفتمين سالگرد سازمان چريک های فدايی خلق ايران بود که از سال ۱۳۴۹ شمسی از جنگل های سياهکل مبارزات مسلحانه خود را بر عليه رژيم شاهنشاهی ايران آغاز کردند. اين سازمان در جريان انقلاب و مدت ها بعد از انقلاب تنها جريان سياسی چپ ايران بود که از نيرويی مردمی و توده ای چشم گيری برخوردار بود. بعد از انقلاب ايران اين سازمان به پشتيانی از انقلاب مبارزه مسلحانه را کنار گذاشت و به حمايت از خط ضد امپرياليستی رهبری انقلاب پرداخت که همين امر موجب تجزيه و انشعاب سازمان چريک های فدايی خلق ايران شد که به دوجناح اقليت و اکثريت تقسيم شد. اقليت راه مبارزه چريکی و مسلحانه بنيان گذاران سازمان همچون بيژن جزنی و مسعود احمد زاده را در پيش گرفت و اکثريت هم به دانشجويان پيرو خط امام و حزب توده ايران نزديک شد.

اين دو سازمان که هر کدام نام سازمان فدايی را حمل می کنند و هر کدام خود را وارث بنيان گذاران آن ميدانند باز تقسميات و انشعاب های ديگری را تجريه کردند. بخشی از اقليت به همراه مهدی سامع به شورای ملی مقاومت به رهبری مسعود رجوی پيوست و بخش ديگرهم منفعل شدند. در سازمان اکثريت هم علی کشتگر به همراه فراکسيون خود از اکثريت جدا شد که اتحاد فداييان از اين جدايی شکل گرفت. موج دستگيرهای رژيم نه تنها اقليت و ديگر سازمان ها ی چپ را فرا گرفت بلکه حاميان انقلاب و حاميان خط رهبر انقلاب را هم تحمل نکرد. بخش عظيمی از نيروهای هر دو سازمان در سال ۶۷ در اعدام ها ی جمعی به جوخه ها ی اعدام سپرده شدند و بخشی هم به تبعيدی ناخواسته به خارج کشور پناه بردند. فداييان اکثريت بخش عظيمی از رهبری اش به اتحاد جماهير شوروی سابق پناهنده شدند که بعدها به غرب اروپا آمدند. گرچه بعد از اين ضربات هيچکدام از اين سازمان هايی که از سازمان چريک های فدايی خلق منشعب شد در عرصه سياسی حضورفعال نداشتند ولی هر کدام خود را حامل ادامه بنيان گذاران خود می دانند. البته تنها جريانی که اين روز را هرسال به شکل وسيع جشن می گيرد سازمان فداييان خلق اکثريت است که در سالگرد بنيان گذاری اين سازمان جشنی را برگزار می کند که هميشه چند ساعت قبل از جشن را اختصاص به ميزدگرد سياسی می دهند تا با حضور جمعی از اعضای رهبری سازمان و ديگر نيروهای سياسی اپوزسيون از منفرد تا تشکيلاتی در مورد مسائل سياسی روز بحث و گفتگو کنند. امسال آقايان: رضا اکرمی عضو اتحاد فداييان خلق، زربخش از شورای موقت سوسياليست ها، ف.تابان سردبير اخبار روز، مهرداد درويش پور که گرچه از مسئولين جمهوری خواهان دمکرات و لاييک است ولی در اين ميزگرد حضوری کاملا شخصی داشته و به عنوان پژوهشگر و محققی آشنا به جنبش چپ بوده است چرا که جمهوری خواهان دمکرات و لاييک خود را چپ تعريف نمی کنند که دليلی برای حضور در اين ميزگرد داشته باشند. بهزاد کريمی عضو کميته مرکزی فداييان خلق اکثريت و مهدی فتاپور عضو کميته مرکزی سازمان فداييان خلق اکثريت که رهبری ميزگرد را به عهده داشت، حضور داشتند.

ميزگرد از ساعت پنج ونيم بعداز ظهر شروع شد که تا ساعت ۸ ادامه داشت. بعد از ميزگرد پيام های چند سازمان سياسی به مناسبت سی و هفتمين سالگرد سازمان فدايی خوانده شد. در اين موقع من فراخوانی را که برای بزرگداشت صد سالگی نفت در ايران ( ۲۶ مای ۲۰۰۸ ) و تولد صد سالگی اولين چاه نفت در ايران و خاور ميانه ـ مسجدسليمان که قبلا از طريق سايت گويا نيوز به چاپ رسيده بود، به مسئولين برگزاری جشن سازمان فدايی دادم و خواهش کردم که به منظور آگاهی رساندن به هم ميهنان و تقاضای کمک برای همياری و برگزاری باشکوه صدمين سال نفت در ايران اين اطلاعيه را بخوانيد. متاسفانه چون برگزار کننده جشن صد سالگی نفت در ايران، يک فرد بود آنها مسئله را شخصی بررسی کردند و گفتند که ما د ر جشن سازمان چنين اطلاعيه ای نمی خوانيم و از خواندن اطلاعيه سرباز زدند. اين حرکت نه تنها موجب تعجب و تاسف من بلکه عده ديگری هم قرار گرفت. چرا که هيچکس اين انتظار را نداشت که سازمانی که مدعی مبارزه برای دمکراسی است از خواندن اطلاعيه جشن صد سالگی نفت که شريان حياتی مملکت است خود داری کنند. با خود فکر کردم اگر اين سازمان های مدعی حقوق سياسی اجتماعی مردم مسئله صد سالگی نفت مسئله شان نيست؟ در واقع چه چيز مسئله شان هست؟ سوالاتی که پاسخی نيافتم.

بعد از پيام های همبستگی نوبت به جشن برنامه رسيد. سيما خواننده ساکن کلن به همراه اسکندر آبادی ويلون و عارف ـ پيانو سرودها و ترانه های خاطره انگيز خواند که جو خشک سياسی ميزگرد را شکست و تغيير داد. سپس آهنگ های آذربايجانی خوانده شد و بعد هم خانم گيتا دورتموند آهنگ هايی شاد را اجرا کرد. در پايان هم اسکندر آبادی با خواندن آهنگ های شاد و خاطره انگيز جمعيت را به شور و وجد آورد. در صحبتی که با بعضی از شرکت کنندگان داشتم علت عدم استقبال هواداران سازمان را همچون سال های گذشته پرسيدم که عمدتا در اين نکته مشترک بودند: "سازمان فداييان خلق اکثريت برنامه ای جديد و نو ندارد و هر سال تکرار گذشته است که اين خود انگيزه شرکت را از علاقه مندان سلب می کند." يکی از شرکت کنندگان پيشنهاد تغيير شکل برگزاری را ميداد و يکی هم معتقد بود که يا بايد برنامه سالگرد سياسی باشد يا فقط جشن باشد. هردو با هم از ساعت ۴ بعدازظهر تا پاسی از شب برای شرکت کنندگان راه دور سخت است و يا امکان پذير نيست. برخی هم با خنده پاسخ می دادند که برای ديدن دوستان و رفقای قديمی شان به اينجا آمده اند.

برنامه جشن تا ساعتی بعد از نيمه شب ادامه داشت.

فراخوان جشن صد سالگی نفت را در دست داشتم و ضمن اينکه سالن را ترک می کردم به کلمات نوشته شده در فراخوان نگاه کردم و با خود فکر کردم: براستی چه چيزی در اين فراخوان مغاير با اهداف يک چنين سازمانی می تواند باشد و اگر نفت در اين سرزمين نداشتيم چه سرنوشتی داشتيم؟

به تصاويری از اين مراسم توجه کنيد: